گوش هایمان از رگبار صدا کر شده است

یک جمع چهار، پنج نفره را تصور کنید که دور هم نشسته اند در حالی که همه آنها در آن واحد دارند با صدای بلند حرف می زنند. سر و صدا و بلبشویی که ایجاد شده و گاهی به فریاد زدن شبیه می شود، صورت هایی که به امید پیدا کردن شنونده ای در هر لحظه به سمتی می گردند در حالی که نمی توانند در هیچ وضعیتی ثابت بمانند و آرام بگیرند، چهره هایی که هر لحظه نشانه بی تابی و کلافگی بیشتر و بیشتر بر آنها نمایان می شود و تصور کنید همچنان این افراد مشغول حرف زدن هستند...

حکایت دنیای امروز ما حکایت این چند نفر است. دنیای ما پر از صداست هر صدایی که فکرش را بکنیم. دنیای ما پر از حرف و حدیث است از هر نوعی که تصورش را بکنیم. دنیای ما لب به لب شده از پیام  ها و پیامک ها و فرستنده های پیشرفته ای که کمک می کنند حتی یک پیام هم از دست کسی نرود. دنیای ما اما خالی شده از ارتباط. دنیا انگار هرچه از صداهای جور واجور پرتر می شود از ارتباط خالی و خالی تر می شود. چرا که، ارتباط دست آورد سکوت و توجه و تمرکز است و سروصدا مجالی برای سکوت و توجه باقی نمی گذارد. در این دنیای پر از همهمه ما آدم ها روز به روز بیشتر از قبل با معنای ارتباط بیگانه می شویم و چون بی ارتباط شدن همان تنها شدن است و همه از تنهایی گریزانیم پس در عوض یا صدایمان را بلندتر می کنیم یا پیامهایمان را تکرار می کنیم تا بلکه این بار شنیده شویم. پیام ها نیاز به شنیده شدن دارند نه فریاد شدن و نه تکرار شدن. در گذشته ای نه چندان دور خانه هایمان از غوغای بیرون دورتر بودند اما حالا رسانه ها به خوبی از عهده یکسان سازی محیط زندگی مان برآمده اند. خانه هم دیگر پر از صداست. به صداها عادت کرده ایم. مزاحمتشان را دیگر احساس نمی کنیم. نمی توانیم تصور کنیم سکوت چه طعمی دارد و اگر باشد بین ما آدمها ارتباط ایجاد خواهد شد. و اگر ارتباط ایجاد شود هر پیامی که فرستاده می شود به گیرنده مشخصی می رسد. کسی که با رغبت و توجه به آنچه گفته می شود گوش می دهد و محصول شنیدنش را به گوینده ای که حالا دیگر برای شنیدن سکوت کرده است، بازخورد می دهد. این یک چرخه ارتباطی سالم و انسانی است، ارتباطی کاملا دوجانبه که فقط و فقط از ما آدمها برمی آید و از هیچ رسانه ای ساخته نیست. نیروی خارق العاده ای در درون ما انسانها ذخیره شده است که تا زمانی که خلوت و سکوتی فراهم نکنیم و به لطف آن گوش هایمان به خوب شنیدن و ذهنمان به درک کردن شنیده ها توانا نشود این نیرو  همچنان غیرفعال خواهد ماند و ما همچنان برای تنها بودن و تنها ماندنمان سوگواری خواهیم کرد.